stage week 3!Mee naar ziekenhuis (2 x) dagje Kenia

Wat een week.
De week begon rustig maandag. Cocky was langs geweest in de ochtend en hebben we even gepraat. Op stage ging het goed, met Rens samen hebben wij les gegeven over life skills en in de middag rekenen. In de middag hadden wij natuurlijk weer bonen gegeten! Aan het einde van de dag kwam Mary langs om te vragen of wij vrijdag met haar mee wilden om dingen van het land te zien. Dit leek ons erg leuk en we vinden het ook leuk dat ze ons mee wilt nemen.

Dinsdag 21-2. Net voor dat wij weg gingen kreeg ik een smsje van Monica ( lerares van Jombas ) zij vroeg ons of wij voor schoolbord krijtjes mee konden nemen. De krijtjes waren op en hier hebben ze geen geld voor. Wij hebben Watamu gekeken maar helaas hebben wij geen krijtjes kunnen vinden. De lerares heeft dit toen van haar eigen geld moeten kopen. Zij vertelde dat ze 3000 shillingen per maand kreeg, dat is ongeveer 30 euro. Zoals krijtjes moet ze dan zelf kopen en dit krijgt ze niet terug. Onderweg naar stage was ik erg moe geworden en onder het lesgeven voelde ik me erg slap en duizelig. Dit had ik aan gegeven en toen heb ik op de bank even kunnen liggen. Voor dat ik het wist was ik in slaap gevallen. Na het slapen voelde ik me nog steeds niet goed, wij zijn toen terug naar het hotel gegaan. Daar heb ik de hele middag op bed gelegen en aan het eind van de avond ging het al weer beter.

Woensdag 22-2. We hebben vandaag kunnen uitslapen en hebben nog even lekker aan het zwembad gelegen. Rond 2 uur zijn we naar Heart Childrens home gegaan in Malindi. Hier zitten Renée, Leakna en Jopy. We wouden er met een tuc tuc heen gaan. we kwamen er een tegen, die vroeg 1000 shillingen dit is ongeveer 10euro, wij vonden dit te duur dus ik zei: 500. Maar hij kon niet lager dan 800 shillingen gaan zei die. Toen zijn wij doorgelopen maar na 10 meter stonden er ineens 3 tuctuc’s om ons heen. Ze zeiden 600 shillingen, dat vonden wij wel goed. Dus zaten wij met z’n 4e achter in de tuctuc waar normaal maar 3 mensen in gaan. Dus dat was lekker krap. Wij stapte uit en betaalde met een briefje van 1000, als wisselgeld kregen wij 500. We hebben dus uiteindelijk toch 500 betaald. De aanwijzing voor waar we moesten uitstappen wa:s bij witte borden iets na het vliegveld. Nou wij uiteindelijk veel te laat uitgestapt dus konden wij terug lopen op het warmste van de dag haha. Bij hun stage was het erg rustig. De kinderen zitten allemaal op school, dit is buiten de instelling. Wij hebben toen gezellig gepraat met z’n allen. Ook hebben wij afgesproken dat zij het weekend langs komen, vrijdag gaan we dan gezellig uit en zondag snorkelen. Ze blijven dan in ons hotel slapen. Op de terug weg kwamen wij een safari busje tegen, deze moest ook naar Watamu dus wij konden mooi mee. Zij hadden muziek aan staan en toen kwam het liedje:Dragostea Din Tei van O-zone. Wij gingen natuurlijk mee zingen. Maar toen was het liedje afgelopen zetten die hem nog een keer aan toen vonden wij het wel weer genoeg haha.

Donderdag 23-2. Vandaag op stage vroeg Monica of ik mee naar het ziekenhuis in Malindi wilde met 2 kinderen en haar. Dit had ik al aangegeven dat ik dit graag wilde dus ik ging mee! Het waren 2 kinderen, een meisje Rose en een jongen Lesly. Monica vroeg onderweg aan de kinderen hoe oud zij waren. Ze wisten het van zich zelf niet. Erg gek was dit om te horen! Ik vroeg aan Monica of ze geen papieren van de kinderen had maar dit had zij niet. Een kindje was gevonden ergens op straat en de ouders van het andere kind waren overleden. Kinderen moeten hier bij het ziekenhuis aangegeven worden. Maar vaak wordt dit dus niet gedaan als kinderen thuis geboren worden. Niemand weet dus eigenlijk dat deze kinderen bestaan, heel gek. Bij het ziekenhuis aangekomen keek iedereen mij aan dat was best vervelend eigenlijk maar ik wende er al snel aan. Er waren allemaal gebouwen, soort bungalows, waar allemaal andere afdelingen in waren. Wij gingen naar de afdeling voor kinderen t/m 5 jaar. Van Rose wisten wij niet zeker of zij ouder was. Er werd toen gekeken naar haar tanden bij het ziekenhuis en zo konden ze zien dat zij 5 jaar was. Zonder een afspraak te maken of aan te geven wie de kinderen zijn en wat er aan de hand is kon je gewoon achter in de rij gaan zitten. Heel gek was dat om te zien. Normaal zijn er 2 dokters aanwezig maar vandaag was het er maar 1. Ik dacht het zal wel snel gaan. Maar helaas was dat niet zo. Ik heb 2,5 uur moeten wachten voor dat we eindelijk aan de beurt waren. In de wachtkamer liepen zelfs kippen rond.
Bij de jongen nam ze de temperatuur op dit deden ze onder zijn oksel. Zijn temperatuur was veder normaal. Ook heeft zij naar het meisje gekeken. Hierna moesten wij naar het laboratorium om te kijken of zij misschien malaria hebben. Ik ging samen met het jongetje naar binnen, ik dacht al dat hij geprikt werd maar hij wist van niks. Ik had zijn hand al vast en voor dat hij het zelf door had werd hij geprikt. Er werd niks tegen hem gezegd. Dus hij schrok hier heel erg van dit was wel sneu. Het was net zo'n prikje als voor suikerziekte. Hierna ging het meisje en konden wij wachten op de uitslag. Dit heeft weer 1 uur geduurd.
Monica heeft mij ondertussen een ruimte laten zien waar de kinderen slapen in het ziekenhuis. Dit was een langwerpige kamer met ongeveer 30/40 bedden denk ik. Er waren een hoop kinderen aan het huilen, het was echt een lawaai. Van Monica hoorde ik dat kinderen zelfs vaak met z’n 3e in een bed moeten slapen. Dit is al heel erg anders dan in Nederland. Toen we de uitslag kregen bleken ze gelukkig geen malaria te hebben. Wij moesten toen weer naar de dokter terug. Zij heeft toen medicijnen voor geschreven. Alleen weet ik nog steeds niet precies wat ze nu hebben. We moesten medicijnen gaan ophalen, dit kon ook bij het ziekenhuis.
Opgeven moment stonden er een hele hoop mensen ergens en een soort jeep alleen dan kleiner en een laadbak. Monica vroeg aan een mevrouw wat er aan de hand was. Er bleek een overleden man in te liggen. Ik zag eerst alleen maar een reserve band er in liggen. Maar toen ik iets dichterbij kwam zag ik een rietmat die om die man heen gewikkeld was en een hand die er boven uit stak. Iedereen kon er bij kijken heel gek was dat want in Nederland kan dat niet zomaar. Wij hebben de medicijnen opgehaald en zijn toen weer terug gegaan. Toen we uit de tuctuc stapte wou de man van Monica meer geld hebben omdat ik er bij zat en blank ben. Maar we hebben niet meer gegeven.
Monica heeft mij vandaag gezegd dat als mensen hier aids hebben ze veel gratis krijgen. Onderzoek is gratis, medicijnen zijn gratis en het eten. Als dit niet zo geweest was waren er al een hoop mensen overleden. Ik vind het erg goed dat ze dit hier doen!

Vrijdag 24-2. Mary kwam vandaag al om 10 uur. Zij kwam met nieuwe uniformen voor de kinderen aan! De kinderen gingen ze passen en kregen hun eigen. Er kwamen 4 uniformen en 3 t-shirts te kort voor de jongens. Mary zei toen: god geef mij alsjeblieft 2000 shillingen ik kan het niet meer betalen( 20 euro ). Rens en ik keken elkaar aan en hebben besloten alle uniformen te betalen en nog die ze nog nodig hadden van sponsor geld. Ze was heel erg blij en de kinderen ook. Ze hebben allemaal geklapt voor ons. Ze hadden ook geen groentes meer, wij hebben wat extra geld gegeven zodat de kinderen weer eens groentes kunnen eten ipv bonen. Dus vanuit Kenia: Heel erg bedankt voor bijdrage voor dat ik weg ging! We merken steeds meer dat ze het hier hard nodig hebben.
We zijn hierna met een matatu naar de school geweest waar Mary de directeur van is. De matatu ging niet heel ver dus opgeven moment stapte wij uit en ging Mary met 2 jongens praten die rijden op van die brommers ( pikipik ) dus ik keek Rens al aan en dacht: onee, we hebben 2 weken geleden al 3 ongelukken gezien met deze brommers en er is gezegd dat we hier beter niet op kunnen gaan zitten. Maar nu moesten we wel. Ik ging samen met Mary achter op een brommer. Wij zaten er dus met z’n 3e op. Lekker knus.. Mary zei: Niet bang zijn we gaan zo over een zandweg. Nou ik zag het echt even niet meer zitten. De achterband gleed vaak weg en ik vond het maar niks. Maar gelukkig is het goed gegaan.
Het was erg leuk om te kijken bij de school. Ik bedacht me wel echt dat ze dus een hele hoop doet, bij Jombas werkt zij vrijwillig en is zij assistent manager, hier is zij de baas van de school en ze is ook heel vaak bij de kerk, daar doet ze veel dingen voor. Maar de school had een mooie omgeving. Er waren niet genoeg klaslokalen dus sommige klassen zaten buiten onder een boom. Er was een gebouw gemaakt van klei hout en een rietendak en 2 gebouwen die betaald zijn door Duitse vrijwilligers en de regering die van steen gebouw waren. We hebben alle klassen kunnen zien, sommige klassen hadden niet genoeg schoolbanken dus zaten sommige kinderen op de grond en een paar klas lokalen hadden helemaal geen schoolbanken dus daar zat iedereen op de grond. Hierna gingen we naar Mary haar huis. Natuurlijk helemaal met een Pikipik en weer over het zand. Het duurde denk ik 15minuten voor dat wij er waren.
Inj haar dorpje aan gekomen kende de mensen volgens mij geen blanken. Iedereen keek ons aan en zei gedag. Bij haar huis hebben we gepraat en gingen we lunchen. Dit was erg lekker. Wij hadden tjapaties ( soort pannekoek ) vlees met erwten en aardappels met groente. Hierna gaf zij aan dat mensen hier altijd in de middag ongeveer 1 of 2 uur slapen. Zij ging dat ook doen dus hebben wij dit ook gedaan. Dit was wel even fijn. Na het slapen gingen wij naar het strand. Hier was helemaal niemand dat was zo lekker! En het was een erg mooi strand. Eigenlijk leek het net op een woestijn er waren zand bergen, erg mooi!
Wij zijn hierna naar de kerk geweest waar Mary zingt bij een koor, volgens mij is zij hiervan ook de baas. Ze doet echt enorm veel! Het was erg leuk om te zien hoe een kerk er hier uit ziet en ook van binnen.
’s Avonds zijn wij weer terug gegaan.We kwamen uit een matatoe en moesten overstappen. Er kwam een man naar ons toe, we konden in zijn matatoe maar er kwam toen ook een andere die ook naar Watamu ging. Toen wisten wij niet goed waar wij moesten instappen. Wij zijn ingestapt bij de eerste die bij ons kwam. Die 2 mannen waren bijna aan het vechten om ons echt niet normaal. Eenmaal in de matatoe begon er een man achter mij te praten tegen ons. Hij vroeg waar wij vandaan kwamen dus ik zei: Nederland. Hij zei toen: ohw Amsterdam, Rotterdam en Vlissingen. Ik dacht: huh Vlissingen.. dat weet bijna niemand hier. Bleek die ook een beetje Nederlands te spreken echt super leuk! Maar toen ik aan hem vroeg hoe hij er bij kwam om Nederlands te praten kreeg ik er niet echt een duidelijk antwoord op, alleen maar: boeken boeken. Toen we thuis waren, waren Renée en Leakna er dus zijn we uiteten gegaan en ’s avonds weer naar club ‘come back’ dit was erg gezellig!

Zaterdag. 25-2 Die arme Renée. Ze had gister al wat bultjes op haar arm zitten maar deze waren alleen maar erger geworden en ze jeukte enorm. Bijna heel haar lichaam zat onder. Ellen en ik zijn toen maar naar de dokter gegaan met haar. Daar bleek het een allergische reactie te zijn op antibiotica die zij vorige week gehad heeft. Zij kreeg toen een injectie in haar hand wat niet fijn was. Ook heeft ze nu zalf gehad die ze 5 dagen lang op moet smeren. Ze kreeg maar 1 tube, wij hebben toen maar even aangegeven dat het op haar hele lichaam zit dus toen zei de dokter dat het misschien toch wel slim was om er dan nog een bij te kopen. Dit hebben wij toen gedaan. Het dokters bezoek de injectie en de zalf was in totaal 900 shillingen ( 9 euro) niet veel dus! Morgen wilden we gaan snorkelen maar Renée moet uit de zon blijven ( is best lastig hier ) dus we gaan waarschijnlijk wat anders doen.
Nou dit was mijn week verslag. Weer bedankt voor het lezen!!